anne dayağı

bazen çok üzer. yalan yok.

odama girmeden yakalarsa döverdi, girmeyi başarırsam kapıdan dönüp giderdi.

annesinden dayak yememiş, yiyememiş bir çocuk için bu başlik biraz üzücü be. çalişirdi dövmeye pek vakti olmazdi fakat yokluğunu aratmayan biri vardi sağolsun.

yanlış hatırlamıyorsam en son dayağımı 'ne yaptığını bilmiyorum ama yapmışsındır bir şeyler.' cümlesi altında 11 yaşımda yedim. sonradan o da fark etti mantıksızlığı. o zamanlar bir dayağından bir de eve yeni aldığı yedi santimetre topuklu terliklerinden korkardım.

oklavayla veya terlikle orantısız güç kullanır. tehlikeli hemen suyuna gidin. yoksa kaçın.

en son 11 yaşında dayak yemiştim sabebini hatırlamıyorum ama güzel dövmüştü bek vurmuştu

en son 10yaşımda odamızı çok dağıttığımız için dövmüştü sonra da tüm eşyalarımızı alıp camdan aşağı atmıştı bizde ablamla seyredip ulan ne güzel atıyor uçuyor eşyalar toplayıp gelelim birde biz atalım fikriyle eşyaları alıp yeniden atmıştık yüzsüzlüğün dibine vurarak ikinci bir dayağı haketmiştik bence ama anne yüreği güzeldir dövmedi bir daha

dışarıda yenilenin tadını vermez

bir keresinde ablamla odamızı toplamamızı istemisti annem. ablam bana dedi ki "sen git dısarda oyna ben odayı toplarım" tabii ki kabul ederek çıktım dışarı oynamaya. eve geldiğim gibi annemden güzel bir dayak yedim sebebini bilmeden. yıllar sonra öğrendim ki ablam anneme "shireen odayı toplamadan dışarı gitti" diyerek ağlamış. unutamadıgım tek dayak bu sanırım.

annemi 10 yaşına kadar tanıyabildim o yaşıma kadarda hiç dayak atmadı zaten..keske simdi yanımda olsaydida her gün dayak atsaydı

anneden dayak yerken yine "anne" diye ağlamak ...

hiç yemedim , içimde bi kırgınlık olarak kalıcak bu.

saglam döverdi oyleboyle degil ilerde çocuguma anlatacagim anılar oldu sayesinde yazarken acisini hissettim.

ben kendi yavruma vurur muyum? vuramam yani ne bileyim. belki de çok merhametli olduğumdan böyle düşünüyorum ama elim kalkmaz ki. daha kendi kardeşimle bile kavga ederken ona kıyamıyorum, vuramıyorum. kendimden bir parçama nasıl el kaldırayım?

reflekslerim sayesinde terliklerden sıyrılabiliyordum çok şükür

küçükken saçma salak hareketlerim vardı mesela gözüm kapalı sokakta koşardım, gene bir gün annem komşulara yün çırpmaya gitmişti bende gene sokakta gözüm kapalı koşarken irice bir taşa çarpıp kaşımı yardım ama nasıl kanıyor neyse dikiş falan attırdık evde herkes nasıl becerdin falan diye soruyor anlattım böyle böyle derken o ara annemi sinir etmiştim altı köseli kalınca terlikle diğer gözüme attı gözüm akşamına mosmor oldu 1 hafta filmlerdeki gibi mor göz gezmiştim. ah anam ah ellerinden öpüyorum

vurduğu her yerde gül çıktı la

onun vurduğu yerde gül biter

ulan özlemişim be böyle bacağımdan tavana asıp yarım metrelik demirle kafama kafama

bi keresinde oklavayla girişti bana oklava kırıldı buna sinirlendi elinde kalan parçayla bş vurdu telefonum kırıldı bi hafta sonra babamdan telefonu kırdım diye dayak yemiştim

kafama paketinden teker teker çıkarıp ülker napoliten çikolata atmıştı

o terliğin vücudumda isabet etmediği yer kalmadı ama hepsini haketmiştim canım anam şimdi bile dövse gıkımı çıkarmam

küçükken bana verdiği kıyafetleri beğenmedim diye bi tane yapıştırmıştı asla unutmam

küçükken dayak anılarım hep balkona doğru koşmamla son buluyor hafızamda.demekki kadın balkonda nasıl bir şok yaşatıyorsa bana gerisi yok

annemden dayak yediğimi hatırlamam ama ablam anlatıyor şunu. ben yengeme anne derim küçüklüğümden beri. annem de beni "yengene anne demeyeceksin." diye döverken , ben "anne gel kurtar beni öğğğ" diye yengeme seslenerek ağlıyormuşum. sonuç olarak annem pes etti. arada yüzüme vurur "senin bir annen var nisyan." diye ama benim için öyle değil. i̇ki anneli hayat güzel. birinin yapmadığını diğeri yapıyor. mis mis. i̇şimi biliyormuşum ben. not: i̇ki annem olmasına rağmen hiç anne terliği yemedim.

bu sabah yedim daha.sabah bir yere gitmiş eve geldi,evin her yeri her yerde hiçbir yeri toplamadım.kahvaltı da hazır değil.aldı terliği belime belime 'seni alan adam bana sövecek' diyerek vurdu.

en son ne zaman yediğimi hatırlamıyorum ama insan özlüyo be anne dayağını

dövmez ama tatil sabahlarında uyandırırken (uykum çok ağırdır), bir de evde muziplik yaptığım zamanlar ufaktan hırpalar etlerimi burar falan, onun tadı şu dünyanın en lezzetli yemeğinde yok işte, canım anam kurban olurum yoluna

mantak mıyım bilmiyorum ama hep anne dayağı yemek isterdim. şimdiye kadar hiç dayak yemedim annemden. yiyenlere de hep özenmişimdir.

yaramazlık yaptıktan sonra bizı dövmeyi unuturdu hep biz hatırlatırdık koca yürekli çocuklarmısız

yediğim en saçma sapan anne dayağımı anlatmak istiyorum : babamla spartacus izliyoruz dizi finalinde spartacus reis ölürken baya anlamlı bir konuşma yaptı ve babamın gözleri doldu ben ağlıyorum hüngür hüngür yakınımı kaybetsem ağlamam orası ayrı annem manyak mısın bir dizi için ağlanır mı dizi türk dizisi de değil de bilmem ne diye saat gece 2 de girişti bana terlikle ben daha da ağlıyorum . anneme " hür bir adam olarak dayak yiyorum önemli olan da bu" dedim babam elinden zor aldı

döverken bile merhameti tutar tam yüzüne vuracak popona vurur ya da ayağına doğru canım annem yedigim dayaklarla buralara kadar geldim yoksa okumazdim aq ben.

Canım annem tabure kırmıştı kafamda hiç unutmam.

En sevdiğim. Şimdi büyüdük yiyemiyoruz doya doya.

anasınıfında neden külotlu çorap giymiyorum diye şemsiye de parçalamıştı üstümde.

anne sever de, döver de mantığı çoktur. o yüzden anne şiddeti belki de çok önemli görülmez. ama çocukta inanılmaz yara bırakan trajedilerdir. dayak cennetten çıkmadır, annenin vurduğu yerde gül biter bunlar çok saçma söylemler. dayak, onur kırıcıdır. hiç unutmam ben annemden bir keresinde öyle bir dayak yemiştim ki, çok da saçma bir sebepten, üç gün yataktan çıkamamıştım. bunun nesi sevgi? bunun nesi cennetten çıkma? vurulan yerlerde gül bitse şimdiye gül bahçesine dönmüş olmam lazımdı. hayır, ben hiçbirini unutmadım. hatta ara ara da hatırlatırım, annemle aramdaki derin uçurumdur bu benim. hatta kendimi sevmememin ve içten içe her şeyde kendimi suçlamam, bilinçsizce kendimi cezalandırmamın sebebi de buradan gelmekte. belki de olur olmadık anlarda dramaya bağlamamın nedeni de. ben, çocukluk hayatımda boyunca hiçbir zaman kendimi sevilmeyi hak etmiş birisi olarak görmedim, en başında annem sevmemiş, istememiş beni. en saçma sebepten bir araba dayak atmış, keşke doğmasaydın diye diye. başkası ne diye beni sevsin? ben niye kendimi seveyim? çünkü en başından hatalı bendim, doğmamalıydım. hayatımın yarısı bu algıyla geçti. ne üzücü.